Recentelijk hield minister-president Jan Peter Balkenende een lezing getiteld ‘De eeuw van mijn dochter’. Hierin spreekt hij over de fundamenten die de samenleving leefbaar moeten houden in de nieuwe eeuw waarin zijn dochtertje zal opgroeien. De fundamenten die hij bespreekt zijn: solidariteit, rechtsorde en economische weerbaarheid.
Toen de minister-president vernam dat Jan Troost in zijn nieuwjaarstoespraak zijn visie op solidariteit zou geven, nodigde hij de voorzitter van de CG-Raad uit voor een gesprek in ‘het Torentje’, dat overigens plaatsvond in een beter toegankelijke spreekkamer in het ministerie van Algemene Zaken.
Balkenende wilde van Troost horen met welke problemen mensen met een handicap of chronische ziekte kampen. Hoe ziet hun werkelijkheid achter de hem bekende cijfers en tabellen eruit? Na een bespreking van een groot aantal prangende kwesties (mobiliteit, de toegang tot arbeid, onderwijs, toegankelijkheid) spraken
Troost en Balkenende over hoe solidariteit vorm te geven. Troost stelde voor te spreken over de eeuw van hun beider dochters (Troosts dochter heeft dezelfde chronische aandoening als haar vader, osteogenesis imperfecta).
Troost maakte duidelijk dat solidariteit een wisselwerking moet zijn. Chronisch zieke en gehandicapte burgers willen niet alleen solidariteit ‘ontvangen’, maar moeten deze ook zelf met andere bevolkingsgroepen kunnen voelen en uitoefenen. Wat is daarvoor nodig, wilde de minister-president weten.
Aanhakend bij het principe van de rechtsorde, dat Balkenende in zijn lezing overigens vooral besprak in het licht van sociale veiligheid, hield Troost een pleidooi voor gelijke rechten door middel van de uitbreiding van de Wet Gelijke Behandeling op grond van handicap of chronische ziekte. Roepen we daarmee geen eindeloze processen op ons af, vroeg Balkenende. Die gedachte relativeerde Troost, verwijzend naar de recente dreiging met wetgeving door minister
Zalm. Die dreiging alleen resulteerde in acties van de banken die een begin maakten met het toegankelijker maken van het betalingsverkeer.
Op het terrein van arbeid noemde Troost de motie van Kamerlid Bruls (CDA) die mensen met een Wajong-uitkering de kans wil geven aan de slag te gaan met behoud van recht op terugkeer naar de Wajong. Blijft staan dat de beeldvorming van chronisch zieken en gehandicapten juist op het vlak van arbeid nogal taai is. Daar zal zeker meer actie op moeten worden ondernomen, willen we successen boeken met de economische weerbaarheid van chronisch zieken en gehandicapten.
Hetzelfde geldt voor de empowerment, aldus Troost tegenover Balkenende.
Het chronisch zieken- en gehandicaptenbeleid wordt steeds meer een zaak van alle ministeries en niet langer een zaak van alleen VWS. Om te voorkomen dat de belangen van chronisch zieken en gehandicapten straks tussen de bureaus vallen, drong Troost erop aan dat Balkenende zich sterk zou maken voor meer coördinatie, het liefst vanuit zijn ministerie.
Bron:
CG-Raad
